Mahzun Bir Ramazan Fotoğrafı

İslam, hak dinlerin en sonuncusuydu! Kitabı ve peygamberi geldiği vakit, insanlık eskiye göre daha sosyalleşmiş; şehirleri, şehir medeniyetlerini kurmuştu. Çöle inen nur gibi, çölün bedevilerini şehirleştiren, bir arada yaşamayı öğreten, insanı putlardan uzaklaştıran ve sadece belirli bir kavmin, ırkın değil; bütün alemi kucaklayan alemşümul bir dindi İslam! Peygamberinin de serüveni Mekkilikten, Medineliğe doğrudur. Medine, medeniyetin timsaliydi, şehirdi ve orası sadece Ensar’ın değil, O’nun için yollara düşmüş Muhacirinin de vatanıydı artık.

Medine’de kucaklaşanlar sadece Ensar ve Muhacirin değildi. Bütün kavimlerin bir arada yaşayabileceği mesajı verilmişti.

1400 yıllık geleneğinde hep aynı istikamet üzerine sürdürdü gelişmesini İslam! Dağda derviş olmaktansa, şehirde iyi bir mümin olmak tercih edildi. O zamanların on sünnetinden birisinin terkinden dolayı vebal uyarısına karşın; ahir zamanda sadece bir sünnetin bile kurtuluşa vesile olacağından bahsedilerek hep aynı istikamet gösterildi.

Bu, insan fıtratına da uygun bir istikametti ve moderne alışan insan artık dönüp geri bakmıyor ve hep daha da modernini istiyordu! Dağdan, köyden gelen insan şehirde bulduğu imkânlar üzerine bütün yakınlarını şehre çağırıyor ve köyün tutuculuğuna karşın, inandığı değerlerin özünü koruyarak şehirde daha tekâmül eden bir dini hayatı da inşa ediyordu.

Batının gettolarla bölünmüş kentlerine karşın İslam’ın altın çağlarında, bütün kavimleri, inançları kucaklayarak bütünleştirmiş Bağdat gibi, Kahire, Musul, Konya, İstanbul gibi şehirleri olmuştu kültürümüzün.

Elindeki bütün oyuncakları yeni yükselen bu tehlikeye karşı kaptırmak istemeyen Batı; İslam’ın şehirlerde de yükselen bu tırmanışını onu ancak eski sınırlarına göndererek durduracağını düşündü. İslam, bir çöl ve köylü diniydi! Gelişmeye kapalıydı ve hatta içten ve dıştan türlü desiselerle durduramadıkları koca Osmanlı Devleti’ni bile İslam’ın bu yobazlığı sayesinde parçalamışlardı!

Resmi tarih diyerek yıllarca neredeyse biz bile inanmıştık bu yalana!

İslam’ı hep vahşi, barbar, köylü olarak empoze ettiler akıllara. İçeriden işbirlikçi figüranlar bularak güçlendirdiler bu düşüncelerini. Satırlarla kesilen başları, sokak ortalarında kesilen kurbanları, başta sarıklarla ticaret yapıp da her türlü hileyi yapanları Müslüman diye göstererek korumaya çalıştılar bir süre kendilerini. Bir süre ellerindeki madenleri alıp paraya boğarak, kutsallarından uzaklaştırmaya çalıştılar. Bazen de devlet kurdurup:” alın yönetin!” dediler.

Ne parayla olan imtihanları kazanabildi Müslümanlar, ne de devlet yönetimi ile ilgili imtihanı! Tabiri caizse, yüzlerine gözlerine bulaştırdılar.

Kültürümüz, eskiden insan yetiştirirdi. İnsanı yaşatmak adınaydı bütün yaptıklarımız. Devletimizin sınırlarının çok ötelerinde bile, yetiştirdiğimiz Derviş Gaziler dolaşırdı. Şimdi; para var, devletler var, fırsatlar var ama insan ne yazık ki yok!

Böyle olunca da suretten ibaret insanlar görür olduk hep. Sözde dindar, sözde Türk ama özde yok insanlar!

Her taraf rozet suretli Türk’lerle, Müslüman görünümlü zavallılarla doldu.

Ramazan ayı dolayısı ile bütün kanallarda Müslüman kalabalıklara hitap eden sözde Müslüman din adamları.

-Kocamı kapıda karşıladım ve beni kapıda öptü. Acaba orucum bozuldu mu?

-Parmaktan kan akması veya soğan keserken burnumuzun ve gözümüzün akması orucu zedeler mi?

Buna benzer gündemlerle uyutulan koca bir cemiyet!

Ne hazin değil mi? Altı asır koca bir âleme, nizam vermeye çalışmış, İslam’ın sancaktarlığını yapmış koca bir ecdadın çocuklarının bu hali.

Türk titriyorken öz yurdunda; İslam sadece kabuğa kalarak mahzunlaşmakta.

Birileri tıksırıncaya kadar yerken iftar sofralarında; birileri de gülleleri yemekteler diğerlerinin de payına!

Ey Batı: İşte size tam da istediğiniz türden bir Ramazan fotoğrafı.

Sizin cepheden keyifli, bizim minvalden mahzun!

Aman dininizin kıymetini bilin!

Biz ise din adına ne çamlar devire duralım!

“Mermerlerin nabzında hala çarpar mı tekbir?

Bulur mu deli rüzgâr o sedayı: Allah bir!”

1949 lardan beri Sakarya kıyısını mesken tutmuş bütün bağrı yanıkların Ramazan-ı Şeriflerini kutluyor, deli rüzgârın o sedayı bulacağı günlerin çok yakınlaştığı ümidi ve müjdesi ile saygılar sunuyorum.