Devlet içinde devletsiz kalmak

Onaltı, onyedi yaşlarındaydık henüz ama devlet deyip kutsadığımız o yapının hemen bütün katmanları ile tanışmamış olsak bile, uğradığımız her ihanette, her mağlubiyette, her çaresizliğimizde dilimizden dökülür olmuştu o söz:

Ya devlet başa, ya kuzgun leşe!

Birileri devlet postuna bürünmüş henüz delikanlılık çağımızda olan bizleri cinayetlere, intikamlara, mahalle kurtarmalara, vatan kurtarmalara çağırıp bizi bir güzel birbirimize düşürürken kendileri hep kaptan köşkünde seyrederek sürdürdüler saltanatlarını.

Kültürümüzde devlet babaydı. Devlet vatandaşına tuzak kurmaz, seyretmez, önlem alır ve suçu da suçluyu da masum diğer vatandaşının gerilmesine, rahatsız olmasına bile fırsat bırakmadan çabuk ve keskince yakalayıp, net bir şekilde adaleti ile cezalandırırdı. Devlet ancak böyle olabilirse bir takım paralel güçler, paralel mahkemelere zemin hazırlanmazdı.

Devletin okulu vardı gidilip girilemez olmuştu.

Anayasasında inanç hürriyeti vardı ama inançlarından dolayı da zindanlara doldurulanlar, ötekileştirilenler vardı.

Sözde hukuk devletiydi ama vatandaş çekini tahsil etmek için, kendini savunabilmek için de çetelere ihtiyaç duymaya başlamıştı.

Yine sözümona sosyal devletti ama fakirine bile yardımları kimi cemaatler eline bırakmış gibiydi.

Millet olarak tarihte hiç devletsiz kalmamış bir kültürün çocuklarına ne kadar ağır geliyordu devlet içinde devletsiz kalmak.

Birilerinin devletin her unsuruna karşı sudan bahanelerle saldırıp neredeyse acemi eğitimlerini yaptıkları bir ortamda biz dağ başında bile bir trafik çevirmesi ile karşılaştığımızda sevinir olmuş, güvende hissetmiştik kendimizi. Ama 12 Eylül adaleti hayatında hiç Türkçe cümle kurmamış olanlarla bize; “barıştır-kaynaştır” metotları ile İstiklal Marşı okutmaya kalkışıyor, bir onlardansa bir de sizden diyerek kapkara bir adalet tesis ediyordu.

Mecliste şu sıralar görüşülen Güvenlik Paketini bu yüzden devletin o alması gereken gücü, yerinde kullanabilmesi adına önemsiyorum. Devletin başının kim olacağına millet karar veriyor ve sadece oyuna güvenerek kasılan nice başların yine sandık yoluyla nasıl perişan olduğunu da defalarca görenlerdeniz. Bu yüzden o başların, güçsüz olunca ve milletin içte çetelere veya paralel bir takım unsurlara muhtaç kalıp zemin hazırlaması gibi dışta da bir takım uluslar arası kirli yapılara muhtaç olmaması adına bu gücü elde etmesi gerektiğine inanıyorum.

Nitekim: Devlet güçlü olsaydı dün İzmir’de Fırat ölmezdi! Tıpkı Eşref Bitlis, Uğur Mumcu, Muhsin Yazıcıoğlu gibi.

Kadere iman etmişiz eyvallah ama içimizi ne sızlatıyor?

Arkadaşları cinayet adım adım geldi ve rahmetli Fırat günlerdir önce hedef gösterildi, sonra da şehit edildi diyorlar.

Hiç o, yeterince zaten güçlü dediğimiz devlet birazcık güçlü olsaydı tedbir alamaz mıydı sorarım size?

Bırakalım kayıkçı kavgası cinsinden kavgaları da silkinelim! Silkinelim ki merhumun ruhu şad olsun!

Enternasyonal sol; uluslar arası tecrübesi ile hep davasına kalkan yapar ve yıkmaya aracı kullanır bu tür cinayetleri. Solcu olmayan ölümler ise hep garip kalır yurtlarında. Sola kurban gerekir hep sesinin çıkması için bu yüzden kurbanlar arar durur.

Aman onlara yardımcı olup, yeni kurbanlar vermeyelim!

Biliyoruz ki şehitler asla garip değildir! Toprağın kara bağrında sıradağlar oluşturanların garip olmadığı gibi Fırat da asla garip değildir ve dün, onun sevgilisine ulaştığı gündür. Çoklarının leşler gibi yiyip içerek, haramlara boğulduğu bir günde, bir sevgili ancak Fırat gibi şehit olabilirdi İzmir’in göbeğinde.

Dün İzmir’in o iç titreten soğuğunda, o tekbir getiren cenazedeki kalabalığı seyrederken, yıllar öncesi tekbirlere gittim. Ufuk Mahallesi yokuşunda rahmetli Saffet ve Nurettin’leri taşıdığımız, Selçuk ve Halil’lere gittiğimiz günleri andım ıslak gözlerle. Fırat bizden ayrılmıştı ama o ebedi mekânda Rabbim onları o ağabeyleri ile buluşturup garip bırakmayacaktı. İzmir’i, Turan’ı, o ülkü denen sevgiliyi konuşacaklar mıydı orada bile?  Yoksa sadece yaşayacaklar mıydı o iklimi bilemem.

Onun başı sağ idi ve hep de sağ kalacak ama onun garip bıraktığı yakınlarının, başı sağ olsun. Rabbim, sabrın büyüğünü versin onlara!

Rabbim milletimizi mutlu, devletimizi güçlü kılsın!