Bir Değerlendirme

17 Aralık’tan bu yana olan gelişmeler İslamcılık, din, ahlak ve bunlar arasındaki ilişkileri tartışmaya açmış durumda.

Öncelikle İslamcılık ile İslam aynı değildir. İslamcılığın bazı İslamcılar ve Müslümanım diyenler eliyle yara alması İslam’ın yara alması olarak değerlendirilemez. Bu durum, İslamcılığın da öldüğü anlamına gelmez. Çünkü ideolojiler ve kurumlar kişilerden bağımsızdır.

İslam’ı hiçbir İslamcı ve bir bütün olarak da İslamcılık ideolojisi temsil edemez. İslam bir dindir, İslamcılık da bir ideolojidir.

Müslüman, İslam’ı kabul etmiş ve onu kendi algısı ve anlayışı çerçevesinde yaşamak durumunda olandır. İslam, bir ideal, Müslüman da bu ideali yaşamaya çalışandır. İdeal ile reel arasında tam bir uygunluk yoktur ve her Müslüman, insan olmak hasebiyle yanlışa düşme imkânına sahiptir.

Bunun içindir ki, hiçbir Müslüman da İslam’ı temsil ettiğini söyleyemez. Bu konuda tek örnek, sadece Hz. Peygamberdir. Eğer bir kimse, gurup, cemaat, tarikat İslam’ı temsil ettiğini iddia ederse ve başka bir temsil biçimini de kabul etmezse içinde bulunduğu durum vahimdir.

Çok açık bir biçimde anlaşıldı ki, adı bir şey olmakla o şey olmak arasında uygunluk olduğuna dair bütün kanaatler yerle bir oldu. Bunu daha önceki dönemlerde başka toplum kesimleri için de yaşadık. Aramızda pek de bir fark yok. Atatürkçülük, bunun yakın ve en açık örneklerinden biridir. Demek ki insanlar, bazı kavramları ve ideal olarak görülen pek çok şeyi kendi amaçları için araçsallaştırabiliyorlar.

Her devirde ve her toplumda bu tür örneklere rastlamak mümkün. İslamcı olmadan önce Müslüman, laikçi olmadan laik, ahlakçı olmadan ahlaklı, ırkçı olmadan milliyetçi, dinci olmadan dindar neden olunmasın… Hiç kimse bir başkasını suçlamadan, başkalarını cehennem olarak görmeden, insanı insanın kurdu diye tanımlayan medeni durum öncesi insanlık durumuna düşmeden siyaset neden yapılamasın…

Yeter ki, önce insanları ve bütün insanlar için ortak olması gereken değerleri araç haline dönüştürmeyelim… Yeter ki, amaçlarımızı ilkelerimiz belirlesin ama amaçlarımız ilkelerimizi belirlemesin… Yeter ki, önce kendimize dönüp bakalım ve sonra bütün insanlara hitap edebilecek tarzda hareket edebilelim…

Yeter ki, iktidar olmayı başkaları üzerinde hâkimiyet kurmak olarak değil, önce kendi üzerimizde hâkimiyet kurmak olarak anlayalım… Yeter ki, özgürlük, akıllılık, ruhluluk, bilinçlilik gibi hususların sadece kendimize ait bir imtiyaz olmadığını, bunların bütün insanlar için eşit ölçüde imtiyazlar olduğunu kabul edebilelim…

ZİRVELERDE DURMAK…

Elbette zirvelerde fırtınalar sert eser. O fırtınalara dayanmak, ayakta kalmak kolay değildir. Zirveler, zirvelerde kalabilecek ruh ve irade gücü sağlam olanların mekânıdır. Zirveler, aynı zamanda tuzaklar da kurar. Kendisini aşmış ve kendisi üzerinde hâkimiyet kurabilmiş olanlar, bu tuzaklara düşmezler.

Hep yukarıya bakanlarla aşağıya bakanlar arasındaki fark, zirvede olanlarla olmayanlar arasındaki fark gibidir. Bakma şeklimiz, ruh ve zihin yapımız hakkında da ipuçları verir. Zirveler, artık ne aşağıya ne de yukarıya bakma yeridir.

Çünkü bakılacak yukarı yoktur artık. Aşağıya yukardan bakmak değil, aşağıyı kendimiz için ayna olarak görme ve bu aynada kendimize bakmak, zirvede olanların olgunluk sınavıdır.

Toplum olarak, zirvede olanlardan talebimiz belki de, bu olgunluk sınavına iştiraklerini sağlamak olmalıdır. Zirvede kalabilmek için şahsiyetin sahip olduğu olgunluktan kaynaklanan ruh ve irade gücü en büyük dayanak noktası olacaktır.