İpe un sermek= Okul ödevi

Türkiye gündemi malum o kadar renkli ve yoğun ki insan ne yazacağını şaşırıyor, bu arada da gerçek gündem geri planda kalıyor. Okullar tatile girmeden yazayım dedim ama tatilin ilk haftasına kısmet oldu performans ödevi konusu.

İpe un sermekle eşdeğer bir mevzudur performans ödevi. Okul çağında çocuğu, torunu, tombalağı, yeğeni hatta komşusu olan bilir başa bela bir şeydir performans ödevi. Hele ilköğretim çağında abidik gubidik konular listesi vardır. Uzmanlar bu konuları oturup tek tek belirlemişlerdir.

Hani aklınıza iyi ya hayatta yazım falan filan diye şeyler gelir sakın, sakın böyle düşünmeyin bu konular insan hayatında bir kez daha lazım olamayacak şekilde sadece anne- baba- çocuk üçlüsünü çileden çıkarmak üzere belirlenmiş, kasıtlı, planlı hareketlerdir.

Şimdi ne diyor bu diyen varsa biraz daha açayım. Kızım 5'inci sınıfta ışıkları yanıp sönen maket ev yapacakmış (!) Tabii soluğu elektrikçide aldık, işi bitirdik. Ardından çocuk 6'ıncı sınıfta performans konusu: mancınık yapımı. Evet orta çağdan beri kimsenin işine yaramamış mancınığı yapacağız diye aile birliğimiz dağılacaktı. Önce bir mühendis bulundu, mancınık projesi çizdirildi. Bu proje tekniker tarafından detaylandırıldı ve sonunda İzmir'de mancınık da yaparım, kariyer de diyen bir marangoza ulaşıldı. Tüm bu uğraş, didişme, hır-gür tam üç ay sürdü. marangozu hayatından bezdirdim ama hala benimle konuşmuyor. Ee haklı cadı anneyi çok iyi oynadım. İtiraf ediyorum yıllar sonra: değdi. Sonunda nur topu gibi bir mancınığımız oldu. Öyle heyüla birşey üstelik. Tenis topu koysak atacağız karşı evin balkonuna kadar.

Ailece bu dağı yardık edaları ile okula mancınığı bizim binek otomobiline sığmadığı için ticari bir araç kiralayıp götürdük, herkes kendini aşmış, alimünyum profilden mancınık geliştiren bile var. Helal olsun ne diyeyim, ortaçağın 21'inci yüzyıl versiyonu da böyle olur. Öğretmenin masasına sıraladık eserleri. Çocuğun bunları yapması değil, hayal etmesi bile olanaksız. Kim kimi kandırıyor belli değil. Sonunda öğretmen çaresiz sızlandı: Ben şimdi marangoza mı not vereyim, mühendise mi? Diye. Yemin ederim hala evimizde öyle duruyor birgün lazım falan olur diye. Ne olur ne olmaz..

Bu performans ödevi zırvalığı bu yılın sonunda tarihe karışacakmış. 2000'lerin başında bilgisayar çıktısı ile ödev çılgınlığı had safhadaydı. Google amcaya sor iki saniye, yazıcıya bas 3 saniye 5 saniyede şip şak ödev bitmiş. Performans ödevi de bundan kurtarmak için yapılmıştı. Şimdi daha eskiye gidelim. Bundan bir öncekiler yani 90'ların çocukları fotokopi çocuklarıydı, gider o kitaptan, bu kitaptan fotokopi çektirirdi. Sayfalar dolusu fotokopi tel zımbalı dosyalara geçirilir öğretmenin eline tutuşturulur, not beklenirdi. 1980'lerde ise yani bizim çocukluğumuzda dönem ödevi vardı. Allahım ne fotokopi, ne bilgisayar, ellere kuvvet. Kaynak da yok doğru dürüst, Cumartesi sabaha karşı İl Halk Kütüphanesi ya da Milli Kütüphane önünde kuyruğa girilir, kütüphane açılınca içeriye dalınır kaynak kitaplar toplanır, yaz Allahım yaz uğraşılırdı. Sonunda yaldızlı kağıtla kaplanmış dosya kılığına sokulmuş kartonun içine tıkılıp öğretmene teslim edilirdi. Ordan burdan alıntılanmış ucu başı olmayan o sayfalarca yazıyı öğretmen ne yapacaksa artık, orasını hiç bilemeden büyüdüm gittim.

Yarıyıl ödevi diye de bir işkence oldu bir ara. Bir nesli kurutacaklardı Allah korudu. 15 günün her dakikası 1500 problem çözdüğümü biliyorum. İntihar olayları artmıştı o yıllarda zaten. Çocuk değil, anne babalar arasında yayıldı. Çocuklar depresyona girerdi sadece, olan anne babaya olurdu.

Milli Eğitimi her gün yazsam yarıyıl tatili yetmez inanın. Elimden geldiğince tatil boyunca okul çağında çocuğu olan ailelerin gündemini ele almaya gayret edeceğim. Umarım sözümü tutarım, suni gündemden uzak kalmayı başarırım.